WIELCY MISTRZOWIE "ZŁOTEJ ERY" - W PRZYKŁADACH
Większość poniższych przykładów muzycznych, to osadzone miniatury nagrań z YouTube. Istotny jest w nich dźwięk, a nie obraz. Oddzielnie oznaczone (większe miniatury) filmiki warto obejrzeć (najlepiej w większym oknie).
Uwaga: aby usłyszeć utwór klikaj w miniaturę nad podpisem. Zatrzymaj (tą samą metodą) zanim włączysz następny. Jeżeli jakaś miniatura nie zostanie wczytana (możliwe np. w przypadku słabego łącza), to kliknij w link na tytule utworu.
KILKU WIELKICH MISTRZÓW ZŁOTEJ ERY, KTÓRYCH STYLE ROZRÓŻNIĆ ŁATWO (I WARTO)
Tanga kilku wielkich kompozytorów i dyrygentów Złotej Ery, których style są łatwo rozróżnialne. W większości przypadków podano przykłady różniące się okresem, kiedy powstały, często stylem, jednak bez ambicji pokazania szerokiego spektrum stylistycznego. Chodzi raczej o typowe utwory. Wyjątek zrobiono dla D'Arienzo (tu trzeba koniecznie obejrzeć go w akcji na wideo) oraz dla Rodrigueza (jeden z utworów jest foxtrotem, a nie tangiem - z uwagi na wyjątkowość jego foxtrotów).Carlos Di Sarli (1903-1960)
El Señor del TangoPierwszą orkiestrę założył w wieku lat 16, pierwszą w Buenos Aires - w wieku lat 20. Jego najbardziej rozpoznawalny styl ukształtował się po 1941. Bogate muzycznie, melodyjne, liryczne, płynne, eleganckie i subtelne tanga i walce. Mocna rola skrzypiec, wolne tempo, rytm delikatny, a jednak wyraźny.Zobacz więcej: www.el-recodo.com/carlosdisarli-enOsvaldo Pugliese (1905-1995)
Kojarzony z dramatycznymi aranżacjami o powolnym i zmiennym tempie. Tanga wielowarstwowe melodycznie, rozbudowane, często monumentalne, awangardowe, zwykle trudne w interpretacji tanecznej.Zobacz więcej: www.el-recodo.com/osvaldopugliese-enAníbal Troilo (1914-1975)
Kojarzony zwykle z muzyką figuratywną, często dramatyczną, o dużej dynamice rytmicznej.Juan D’Arienzo (1900 - 1976)
El Rey del Compás (król rytmu).Więcej o D'Arienzo - patrz oddzielne zestawienie poniżej.
Fenomen Juana D'Arienzo
Jest jednym z nielicznych z wielkich twórców i dyrygentów Złotej Ery, do których utworów z całego okresu twórczości (tu: ponad 40 lat) wciąż się do dziś tańczy. Nie zmienił stylu mimo końca Złotej Ery, aż do swojej śmierci. Do dziś szereg orkiestr czerpie popularność z dokładnego naśladowania jego aranżacji.
[1] Mascaras, canta Carlos Dante, 1928
(D’Arienzo ma 28 lat, tu jeszcze nie słychać rytmu Króla Rytmu).[2] Joaquina, instr., 1935
W składzie orkiestry pojawił się Biagi, sprawca... rytmu Króla Rytmu, dla którego to rytmu młodzież wróci do tanga. Metrum - tu jeszcze 4/4, ale rodzi się rytm 2/4.W latach 1935-1938 w orkiestrze D’Arienzo grał Rodolfo Biagi. Uważa się go za “sprawcę” nowego, rytmicznego stylu, z którego potem do śmierci słynął D’Arienzo. Porównaj poniżej: jedno tango, ten sam rok, dwóch mistrzów rytmu w trzy lata po rozstaniu. Porównaj [3] i [4].
[3] Humillación, Juan D’Arienzo, c. Maure, 1941
[4] Humillación, Rodolfo Biagi, c. Ortiz, 1941
[5] D'Arienzo w mitycznym kabarecie Chantecler, 1947
Kabaret istniał w latach 1924-1960[6] Chavero soy, Juan D’Arienzo, c. Osvaldo Ramos, 1975.
[7] Este es el Rey, Juan D’Arienzo, 1971
[8] Ten sam utwór (Este es el Rey) po kolejnym półwieczu, w wykonaniu Orquesta Rascacielos (dziś).
Rodolfo Biagi (1906-1969)
Łatwo rozpoznawalny po rytmicznych tangach, w których rytm jest jednak specyficznym środkiem wyrazu (rwane, "brakujace" akcenty, często poza silną częścią taktu). Wrażenie rozedrgania pogłębiało jękliwe nieco rozsynchronizowane unisono skrzypiec , a często także nieco "rozpaczliwa" maniera wokalisty Jorge Ortiza.Zobacz więcej: www.el-recodo.com/rodolfobiagi-enFrancisco Canaro (1888-1964)
Kojarzony głównie z typowym salonowym stylem szczytu Złotej Ery. Jego klarowne, masowo produkowane dla masowego odbiorcy aranżacje dla wielu są ikonicznymi tangami (walcami i milongami także) epoki. Jednocześnie niektórych skłaniają do nieco lekceważącego zaliczania go do ówczesnego"nurtu pop". Uwaga: w rzeczywistości tworzył w zróżnicowanych stylach (od Guardia Vieja do teatralnych i koncertowych aranżacji), składach (od kwintetu do dużej orkiestry) etc. Dlatego tym razem zestawiłem trzy tanga z trzech różnych okresów!Osvaldo Fresedo (1897-1984)
Za charakterystyczne dla Fresedo uznać można delikatne, pogodne, romantyczne tanga po 1933. Ich styl łączący spokojny rytm z elegancją był na na tyle unikalny, że zyskał nazwę "fresediano".Zobacz więcej: www.el-recodo.com/osvaldofresedo-enEnrique Rodríguez (1901-1971)
Kojarzony z nieskomplikowanycmi formalnie, ale pomysłowymi, perfekcyjnymi technicznie i muzycznie, zwykle radosnymi i rytmicznymi aranżacjami tang (a także rearanżacjami różnorodnych rytmów z różnych stron świata). Jego liczne foxtroty są perełkami tamtego okresu w swoim gatunku.